خانم دکتر پیشوایی در مراسم تودیع و معارفه، عنوان جلسه را به‌ “دوی امدادی” تشبیه کرد؛ انتخاب واژه‌اش دقیق و به‌جا بود. هنگامی‌که خود را تکه‌ای از پازل یک مجموعه بدانیم و پایان فعالیت خود و آغاز فعالیت دیگری را، سپردن کار به نیروی تازه‌نفس حساب کنیم؛ نه‌تنها این جدایی، ناراحت‌کننده نیست بلکه زمینه‌ای برای تبادل اطلاعات فراهم می‌شود و رشد را به همراه دارد.

تجربه‌ی جدایی را می‌توان به عنوان تغییر مسیر در نظر گرفت. این تغییر مسیر، فرصتی برای کشف جاده‌های جدید و دیدن مناظر تازه است. با احساس تازگی و اشتیاقی که در برخورد با تغییرات و جدایی‌ها پدید می‌آید، می‌توان این تجربه‌ را به یک ماجراجویی جدید تبدیل کرد و فرصتی برای رشد و یادگیری. پس باید، به جای نگرانی از جدایی، برای پذیرش و پیشروی در مسیر زندگی، آمادگی لازم را کسب کرد.

در هر جدایی و تغییری، فرصتی برای شناخت بهترِ خود، اطراف و اطرافیان وجود دارد. این فرصت می‌تواند زمینه‌ای برای جذب تجارب جدید، افزایش دانش و مهارت‌ها و ارتقاء خود به مراحل جدید از رشد شخصی و حرفه‌ای باشد.

کاش به جای دل‌شکسته شدن از جدایی‌ها، آنها را به عنوان فرصتی برای تجربه‌ی مواجهه با نوآوری‌ها و افزایش سطح آگاهی و توسعه فردی در نظر بگیریم!
……
*دوی امدادی نوعی مسابقه دو که در آن اعضای یک تیم به نوبت قسمت‌های مسابقه را تکمیل می‌کنند.