اندکی تأمل

نویسنده : نجمه صالحی

حضرت عباس علیه‌السلام یار با وفای امام زمانش بود و به مقام امامت و حق امام زمان خویش بصیرت داشت و بصیرت یعنی انتخاب درست در بزنگاه‌های سخت زندگی!

امام‌صادق علیه السلام درباره ایشان فرمود:*《عمويمان #عبّاس بن على(ع)، بینشی ژرف و ايمانى استوار داشت. همراه ابا عبدالله(ع) جهاد کرد و آزمونى نيكو داد و به شهادت رسيد.》

شیخ صدوق در کتاب‌های “الأمالي” و “خصال” از امام سجاد علیه السلام روایت می‌کند که ایشان می‌فرمایند:《خدا حضرت عباس(ع) را رحمت كند! حقا كه امام حسين(ع) را بر خويشتن مقدم داشت و جان خود را فداى آن حضرت نمود تا اينكه دست‌هاى مباركش قطع شد. خداى مهربان در عوض دست‌هاى عباس‏(ع)دو بال‏ به وى عطا كرد تا به‌وسيله آن‌ها در بهشت با ملائكه پرواز نمايد. كما اينكه اين نعمت را نيز به جعفر بن ابى طالب(ع) عطا نمود.》

در بخشی از زیارتنامه قمر منیر بنی‌هاشم می‌خوانیم:《 وَلَعَنَ اللّٰهُ مَنْ جَهِلَ حَقَّكَ… لعنت خدا بر کسی که برحق تو جاهل است》 این فراز نشان می‌دهد که حضرت عباس بن علی بن ابیطالب (علیهماالسلام)، دارای مقام عظیمی بوده‌اند که هر کس به این مقام اذعان نداشته باشد و یا جاهل باشد، شایسته لعن است! حال، ادا کردن حق این بزرگوار، چگونه باشد، نمی‌دانم! ولی این نکته، جای تأمل دارد!

پ.ن: تابلو ” معرکه آب “، اثر حسن روح الامین، معاصر

*عمده‌المطالب،ص۳۵۶

اللهم_عجل_لولیک_الفرج

صلی_الله_علیک_یااباعبدالله